Η ιστορία του ελληνικού έθνους είναι γεμάτες από επετείους που αναφέρονται σε επαναστάσεις, κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες. Στη σύγχρονη ιστορία του έθνους μας προστέθηκε και άλλη μία. Αυτή της 23 Απριλίου, ημέρα επισημοποίησης της ένταξης της χώρας μας στον μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε και του ΔΝΤ. Φέτος «γιορτάσαμε» την έκτη ! επέτειο. Αναρωτιέμαι πόσες ακόμη. Αναρωτιέμαι γιατί μπήκαμε στον μηχανισμό στήριξης δεύτερη (μετά την Ιρλανδία ) και θα βγούμε , αν βγούμε ,τελευταίοι; H Κύπρος, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία τα κατάφεραν, εμείς γιατί; Είναι το πρόβλημα τόσο από οικονομικής άποψης μεγάλο που είναι δυσεπίλυτο για τους εμπλεκόμενους; Είναι θέμα ανικανότητας ή απροθυμίας των εμπλεκόμενων; Τίποτε από τα δύο δεν συμβαίνει. Από οικονομικής άποψης δεν μπορεί να θεωρηθεί μεγάλο το πρόβλημα ρευστότητας μιας οικονομία που αντιπροσωπεύει κάτι λιγότερο από το 2% του ΑΕΠ της Ε.Ε. Οι μηχανισμοί της Ε.Ε σίγουρα δεν μπορούν να θεωρηθούν, τότε τουλάχιστον, έτοιμοι, αλλά σίγουρα δεν είναι επ’ουδενί ανίκανοι ν’ αντιμετωπίσουν ένα τόσο μικρό πρόβλημα!
Ο ελληνικός λαός, γιατί αυτός πληρώνει τα τελευταία χρόνια το μάρμαρο, έπεσε στις συμπληγάδες των Ευρωπαϊκών και Ελληνικών μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Για τους μεν Ευρωπαίους η Ελλάδα είναι η ιδανική περίπτωση, λόγω του μικρού οικονομικού μεγέθους της, ν’ αποτελέσει το παράδειγμα προς αποφυγή. Θα πρέπει να πειστούν οι επίφοβες μεγαλύτερες οικονομίες (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία κλπ) ότι εάν τολμήσουν να ζητήσουν βοήθεια και δεν συμμαζέψουν τα οικονομικά τους κατά τα πρότυπα όχι της ΕΕ, αλλά της κραταιάς Γερμανίας, τους περιμένει ολοκληρωτική οικονομική τιμωρία που θα οδηγήσει στην εξαθλίωση και αποδόμηση της κοινωνίας.
Και θ’ αναρωτηθεί κάποιος γιατί εμείς και όχι κάποιος άλλος. Απλά γιατί είμαστε το ιδανικό θύμα. Η διαχείριση της κρίσης (πριν και μετά την εκδήλωση της
) από την ελληνική πολιτική ηγεσία έδωσε τα ερείσματα στα πολιτικά όργανα της Ε.Ε να δρομολογήσουν τα θέλω τους. Πότε οι πολιτικοί μας είπαν την αλήθεια για το πιο είναι το πρόβλημα και πως θα το αντιμετωπίσουμε
Πώς είναι δυνατό μια οικονομία που δέχεται 25.000.000 επισκέπτες-τουρίστες, να είναι χρεοκοπημένη. Πως είναι δυνατό μια οικονομία που παράγει ανώτερης ποιότητας γεωργικά προϊόντα να είναι χρεοκοπημένη. Πως είναι δυνατό μια οικονομία που διαθέτει το σύνολο των φυσικών δυνάμεων (νερό, ήλιο αέρα) για την ανάπτυξη της παραγωγής εναλλακτικών μορφών ενέργειας να είναι χρεοκοπημένη; Πως είναι δυνατό μια οικονομία με εξέχουσα γεωπολιτική θέση να είναι χρεοκοπημένη; Και όμως η απάντηση είναι απλή. Για να εκμεταλλευτεί κάθε οικονομία τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα θα πρέπει να έχει υιοθετήσει το παραγωγικό μοντέλο λειτουργίας εκείνο που κάθε φορά απαιτείται. Εμείς τι κάναμε; Mε την εκρηκτική άνοδο του βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με ξένους μάλιστα πόρους, και μέχρι την εκδήλωση της κρίσης αποδομήσαμε κάθε παραγωγικό ιστό της οικονομίας, που οδήγησε στην ουσιαστική αποβιομηχάνιση της και την παράλληλη σημαντική μείωση του αγροτικού πληθυσμού, διαλύοντας έτσι σημαντικούς πυλώνες ανάπτυξης της οικονομίας μας.. Να σημειώσουμε ότι η συμμέτοχη της βιομηχανίας στο ΑΕΠ το 1991 ήταν στο 29,40% και σήμερα είναι κάτω από το 10% (κατά τον ΟΟΣΑ οικονομία που η συμμετοχή της βιομηχανίας στο ΑΕΠ της είναι κάτω του 10% δεν κατατάσσεται στις αναπτυγμένες). Οι αγρότες από το 28% του πληθυσμού το 1981 σήμερα αντιπροσωπεύουν κάτω από το 10%! σε μια χώρα που οι κυρίως αγροτικές περιοχές ως ποσοστό των συνολικών, είναι το 82% ενώ ο ΜΟ της Ε.Ε είναι 52% . Επιπλέον των ανωτέρω ο τριτογενής τομέας παραγωγής, δηλαδή οι παραγόμενες υπηρεσίες, συμμετέχει με περισσότερο του 55% στην διαμόρφωσης του ΑΕΠ. Είμαστε συνεπώς μια οικονομία της οποίας οι υπηρεσίες, οι οποίες υπάρχουν για να στηρίζουν την παραγωγή, είναι υπερδιπλάσιες της βιομηχανικής και της αγροτικής παραγωγής! Απόλυτα οξύμωρο και «ελληνικό».
Πως είναι δυνατό μια κοινωνία και μια οικονομία που συγκεντρώνει τα ανωτέρω χαρακτηριστικά να προσαρμοστεί γρήγορα στις καταστάσεις και να εξέλθει γρήγορα από την κρίση; Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι τυχαία η έξοδος της Κύπρου, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας από τα μνημόνια. Προσαρμόστηκαν γρήγορα στις νέες δύσκολες συνθήκες γιατί είχαν και την θέληση και τις υποδομές και τα κατάφεραν.
Το ζήτημα είναι έχουμε αντιληφθεί τι φταίει; Έχουμε αντιληφθεί ότι επιβάλλεται η αλλαγή του τρόπου οργάνωσης και δράσης της κοινωνίας, η οποία θα συντελέσει στην αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου; Απλά έχουμε αντιληφθεί ότι όλοι μας, λίγο ή πολύ πρέπει ν’ αλλάξουμε και να ξεβολευτούμε; Και εάν δεν το έχουμε αντιληφθεί , η εκάστοτε πολική ηγεσία τα χρόνια της κρίσης προσπάθησε να μας δείξει το δρόμο της αλλαγής;
Για πόσο ακόμη η νέα γενιά θα συντηρείται από επιδόματα και τις συντάξεις των παλαιοτέρων. Για πόσο….
Νίκος Μαστρογιάννης